قدرت خداوند در روزى رسانى

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

لَوْ سُدَّ عَلَى رَجُلٍ بَابُ بَیْتٍ وَ تُرِکَ فِیهِ مِنْ أَیْنَ کَانَ یَأْتِیهِ رِزْقُهُ فَقَالَ مِنْ حَیْثُ یَأْتِیهِ أَجَلُهُ.

به امام علی علیه السلام گفتند: اگر در خانه مردی را ببندند و او را د رآن خانه حبس کنند روزی اش از کجا می آید؟ حضرت فرمودند: از جایی که مرگش آید.

نهج البلاغه: حکمت 348

این کلام امام علیه السلام پاسخ غیرمستقیم است یعنی آن خدایی که مرگ افراد را در اختیار دارد اگر اراده کند می تواند روزی او را نیز تامین نماید چون مرگ و زندگی دست اوست. چنانکه مکرر اتفاق افتاد در بعضی از زلزله ها که در گوشه و کنار دنیا اتفاق می افتد بعد از ده روز یا بیشتر شخصی را زنده بیرون می آورند زیرا که اجل حتمی او فرا نرسیده و خداوند خواسته است او زنده بماند.

امام علیه السلام نیز فرمودند:
لِکُلِّ ذِی رَمَقٍ قُوتٌ؛
هر جانداری روزی خود را دارد.(1)

و نیز فرمودند:
عِیالُهُ الخَلائِقُ ضَمِنَ اَرزاقَهُم وَ قَدَّرَ اَفواتَهُم؛
مردم نانخورهای خدایند خداوند روزی آنها را ضمانت و خوراکشان رامقدر کرده است.(2)

شرح ابن میثم
امام علیه السلام روزى را با مرگ قیاس کرده است، از آن رو که هر دو از یک جا ریشه مى گیرند و آن قدرت آفریدگار است، و با عبارت: «من حیث» بدان اشاره نموده است.(3)

پی‌نوشت‌ها:
1- امالی صدوق، ص 264
2- نهج البلاغه، خطبه 91
3- ترجمه شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5، ص 705

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.